Foto: gezamenlijke eigendomsakte van land voor Musahar-bewoners. Foto: Bote Nicolay

Identiteit is in Nederland een hot item. In Nepal maakte ik de levensbepalende betekenis van identiteit mee.

De rug wordt gestrekt. Blij en met glans in de ogen ontvangen de vrouwen en mannen voor het eerst van hun leven een Identiteitskaart. De eigen foto en duim staan er op. Als een kostbaar iets steken de vrouwen de Identiteitskaart in hun sari en de mannen dragen de kaart even in het rond.

Hun leven lang waren de laagste kaste Musahar-mensen in Nepal onaanraakbaar en leefden ze als oud vuil. Hun kinderen verhongerden en alles was troosteloos en grauw. Toen gingen we eind 2001 met ons allen werken aan Ram Rayal zijn droom. Daardoor wonen de mensen nu in huizen die niet meer wegspoelen door de moesson en hebben ze hurktoiletten met septictanks. En nu: een echte Identiteitskaart. We vinden het geweldig om deze kaarten te kunnen uitreiken. Ram Rayal ziet ontroerd toe. Veel moeite heeft hij er voor gedaan om dit voor elkaar te krijgen.

Nu de mensen officieel bestaan kunnen ze gezamenlijk eigenaar worden van het land voor het Vis- en Fruitproject, waardoor de mensen weer hun oude beroep op kunnen pakken. Daarom mogen wij ook de gezamenlijke eigendomsakte van het land wat is aangekocht aan hen overhandigen. Een kaart vol pasfoto’s en duimen. De mensen kunnen nu voelen dat ze werken op hun eigen land en dat ze echt werken aan hun eigen toekomst en die van hun kinderen.

Ruim 30 kinderen uit Musahar I krijgen in het buurthuis ’s morgens vroeg bijles van enkele gesponsorde studenten. Daardoor kunnen ze het op school bijbenen. Zij kunnen straks zelf lezen en hun eigen naam schrijven en hoeven dan niet meer een duim te zetten! Na de bijles brengen de studenten de kinderen en blijven bij hen tot de school begint. Want de kinderen zijn kwetsbaar door hun afkomst. Het is een nieuwe situatie voor iedereen, dat deze kinderen ‘zomaar’ tussen de andere kinderen zitten. Ze kunnen naar school dankzij de financiële steun uit Nederland en dat geeft hen een zekere status.

De vrouwen steken een bloem in hun haar en gaan voor ons dansen, een dankjewel-dans. We bedanken hen voor hun dans en zeggen dat we alleen sàmen goede dingen kunnen doen.
Alleen zij weten wat belangrijk is voor hen is in hun leven en in hun situatie. Wij kunnen daar naar luisteren en kijken en proberen dit te begrijpen. Want wij maken niet uit wat er gebeurt, we besluiten dit samen. Ook voor hen gaan toekomstdeuren open, omdat veel druppels gelukkig op goede plaatsen in Nepal vallen.

Corry Nicolay, interculturele communicatie.
Tevens voorzitter van de Stichting Studenten en Musahar Project Nepal.