‘Hoe moeten we nog zo leven? We zijn zo bang en wachten al heel lang. We voelen ons zo nutteloos en willen zo graag voor onszelf zorgen. Veilig hier wonen, zelf je brood verdienen en leven zonder angst.’ Sarah is 12 jaar en haar broer Recep is 15 jaar. Ze spreken als volwassen mensen.

De nachtmerrie blijft in hun dromen spoken. Hoe ze als kinderen van 5 en 8 jaar met vader en moeder en hun zusjes en broers in de koude oktobermaand van 2000 in Friesland op straat worden gezet en buiten in een spoortunneltje schuilen. Hoe hij met vader ’s nachts moet waken om te voorkomen dat mensen zich aan moeder en de zusjes vergrijpen.
Ik werd toen getipt door Omrop Fryslân, vind ze daar en doe een oproep voor de televisie. ‘Is dit wat we willen? Staan we hier achter? Willen we mensen, kinderen, meisjes, met niets op straat laten leven?’ Door de oproep komen er veel giften uit heel Friesland. De zondag erna wordt in Leeuwarden tijdens een kerkdienst voor hen gecollecteerd. En er komt opvang voor het gezin. Na de uitzending van Omrop Fryslân en later van de NCRV meldt zich ook een steengoede advocaat uit Den Haag.

En nog steeds is het wachten op dat dringend noodzakelijke papiertje, de verblijfsvergunning. Natuurlijk zijn ze dankbaar voor het tijdelijke AZC-dak boven hun hoofd. Maar die leegte, die doelloosheid, het niet mogen werken. ’s Nachts horen ze regelmatig gegil horen als mensen worden opgehaald om uitgezet te worden. Angst giert dan door hen heen. Het duurt zo vreselijk lang. Al zeven jaar zijn ze op deze manier ouder geworden.

En dan meldt zich ineens een andere advocaat die het wel even voor hen wil regelen. Natuurlijk voor geld, maar dan komt het echt goed. Hoop bloeit op. Intens blij vertellen ze erover. Ze schooieren links en rechts geld bij elkaar.
Ik voel argwaan. Klopt dit wel? De familie is zo gemakkelijk te manipuleren, want hun wanhoop én verlangen zijn zo groot! De bedrieger wordt ontmaskerd en Sarah en Recep zijn met hun ouders weer een droom armer.
Gelukkig begrijpt hun eigen advocaat wat er is gebeurd. Ze gaat met hen verder!

Het wachten blijft. Zal dat dringende papiertje ooit komen?

En nu lijkt het zo dichtbij, met dat Algemeen Pardon. Vallen ze eronder? Hun advocaat denkt van wel. Maar het blijft knagen. Sarah en Recep slapen weer slecht, ze hebben nachtmerries. Onzekerheid en angst vreten aan hen. School gaat moeizaam, want hun concentratie is gaandeweg vernield. Vorige week waren ze bij een psychiater. Hoe lang zal het nog duren? Houdt vol, lieve mensen, alsjeblieft, houdt vol.