Terwijl de ene mens weer vrij snel opknapt,
zijn er mensen die thuis leven met een ziekte
waarvan zij heel langzaam herstellen
of de rest van hun leven mee moeten leven.
Zo'n ziekte die je samen draagt met de mensen die vlak om je heen leven.
De één leeft er al jaren mee en de ander moet verwerken
dat het ook haar en hem zelf overkomt,
of diegene waar je van houdt en zo dicht bij staat.

Want je ervaart:
Er is een steen verlegd in jouw levensrivier
en de rivier blijft stromen
maar anders en nooit meer als voorheen.

Door er te zijn voor elkaar als mensen kunnen we ervaren
dat we op elkaars weg zijn gezet.
Als mens kun je elkaar steunen in daden en ook in woorden.
Ook kun je als mens ervaren
die Bron van Troost, Kracht en Bemoediging,
die zachte helende Liefde, over en in ons leven.
Een glans die kan oplichten, ook wanneer
wij elkaar bij de hand nemen, de arm om de schouder leggen.
Wanneer we als ware de ander even optillen en weer loslaten
zodat je als mens de eigen weg kan vinden
in dat wat op je levensweg komt.