Tijdens onze vakantie zag ik boven in de Franse bergen de schepping wijd om ons heen uitgespreid liggen. De besneeuwde Mont Blanc, andere bergen, wolken, dalen met dorpen en de mooie natuur. Je voelt je dan als mensje klein en nietig. Tegelijk besef je hoeveel invloed we als mensen op de schepping uitoefenen. Het maakt zoveel uit hoe we omgaan met dit geschenk, het maakt uit voor ons en voor mensen die na ons leven op aarde. Juist in onze dorpen leeft dat besef volop bij zoveel mensen die dagelijks met de schepping: het land, de opbrengst ervan en met vee werken en leven.
Terug beneden op de grond zagen we iemand bij een praatpaal staan met panne. Opgelucht vertelde de vrouw dat de Franse wegenwacht aan één woord genoeg had om te komen: panne. En ja hoor, ze werd snel en vriendelijk geholpen.

Een praatpaal die aan één woord genoeg heeft.
Volgens mij hebben we daar in onze samenleving veel behoefte aan. Er staan immers zoveel mensen met ‘panne’ langs hun levensweg.

Zou die grootse schepping waarin we leven, mensen ook herinneren aan praatpaal God? Een praatpaal die aan één woord genoeg heeft.
En wij? Hebben wij aan één woord (één traan, één misstand, één …) genoeg om te hulp te schieten? Wij mensen die mogen leven vanuit het ene Woord:

‘Heb God lief boven alles, zoals God jou lief heeft, heb je naaste lief als jezelf’.