Meestal zie je wel aan de buitenkant wanneer iemand heel erg blij is, het kan er vanaf stralen. Anders is dit met zorgen en verdriet. Soms zie je het aan elkaar, maar even vaak is het uiterlijk maar schijn en wordt er veel verborgen. Nu wil; je ook niet steeds met een zorgelijk gezicht rondlopen, maar het kan verademend zijn wanneer iemand alert en attent is èn blijft op zorgen en verdriet wat een deel van je leven is geworden.
Een jonge meid gaf mij dit naamloze gedichtje en ik mag het weer aan u door geven.

    Kom eens zitten, hier, vlak bij me,
    leun maar even of vertel je verhaal
    want je schouders en je ogen
    spreken elk kun eigen taal.

        Kom eens zitten, hier, vlak bij me
       dan sla 'k mijn armen om je heen.
       Al die zorgen, deel ze met me
       want dan draag je 't niet alleen.

    Kom eens zitten, hier, vlak bij me
    pak mijn handen maar en huil
    als je straks met mij wilt lachen
    huil ik nu met jou in ruil.

Die jonge stem zegt: 'Het gaat over mensen, maar ik moet ook aan God denken. Weet je waarom? Ze stel ik me God voor, lekker gaaf.
Wanneer mensen zo zijn denk ik God ze graag wil helpen. Wat vindt u?'
En ik knik stilletjes en verwonderd.

Ds. Corry Nicolay