We trekken door Israel en Egypte en Bijbelverhalen komen tot leven. Uit verschillende landen komen we: christenen en moslims met een Egyptische gids die moslim is en het is 40 graden heet. We eten bij Bedoeinen en zien bergen van roodachtig gesteente opdoe­men. De ergste warmte is in de namiddag voorbij en we moeten 800 meter omhoop klimmen. We komen langs de poort van Stefanus en de vluchtplaats van de profeet Elia. We steken een berg over en dan zien we de Sinai, midden in de woestijn. We komen boven, terwijl de zon zakt.

Iemand leest uit de bijbel in Deut. 5 * over de richtlijnen die we van God ontvangen en de moslims knikken. Zij herkennen de woorden uit de Koran. We wachten tot de zon dieper zakt en bidden het Onze Vader. In die vele talen klinkt het zelfde ritme van dat zelfde gebed. Moslim verzuchten: 'Allah Akbar, God is groot' en heffen hun handen eerbiedig op naar Allah. Ze reciteren Sura 1 uit de Koran.

Wanneer de zon achter de berg zakt, blijft voor mijn gevoel licht hangen, het licht van de levensrichtlijnen van God en het licht van onze islamitische en christelijke gebeden. Het dagelijkse leven en Gods belofte omarmen elkaar.

Want de richtlijnen van de Sinai moeten leiden tot een leven in heerlijkheid. De richtlijnen zijn na bevrijding uit slavernij gegeven en ze zijn bedoeld om die vrijheid aan elkaar te garanderen, dat we voor elkaars vrijheid in te willen staan. Nu zijn de leefregels van God geen zoethoudertje, zo van: stil maar wacht maar, het komt vanzelf wel goed. We moeten er moeite voor doen en samen goed te leven. Het komt niet vanzelf aanwaaien, wel waait Gods Geest, beloofd is beloofd. Boven op die berg beleef ik de woorden: 'samen met jou, met u wil ik die weg gaan, klim op naar mij in gebed, neem er tijd voor, doe er moeite voor, stijg op naar God in vertrouwen. Dat vraagt om een zorgvuldige en uitnodigende manier van leven, je in willen leven in de ander, geduldig en vanuit het eigen geloofsvertrouwen.

Wanneer de schaduwen over de bergen vallen, lijkt het op het overschaduwd worden door God, de God van Vergeving, die vraagt om vergevingsgezind te leven. De God van genade, die vraagt om een genadige levenshouding. Die God van bevrijding en verlossing, die samen met ons door alle verstrikking en moeite heen wil trekken.

In het duister lopen we naar beneden en hebben we elkaar nodig om niet te struiken en te vallen. Hand in hand zoeken we steun bij elkaar en houden elkaar in evenwicht. Wanneer we veilig beneden zijn houden we onze handen nog in elkaar en wensen elkaar toe: Salam Aleikum/de vrede van God, de vrede van Christus. En ook dan omarmen het dagelijkse leven en Gods belofte elkaar.

Vredesgroet van Corry Nicolay, predikant kleurrijke communicatie.
(corrynicolay@hetnet.nl - www.kleurrijkgeloven.nl)

* Het boek van Mozes: Deut. 5: 1-21 + 32-33 en het Nieuwe Testament Lc. 9: 28-36.