Vorig jaar en dus ook dit jaar gaat het op Sint Maarten ook over de Dag van de Rechten van het Kind. Want twee kinderen liepen met een lampion langs de deuren, beide jonger dan 10 jaar. Officieel bestaat één kind niet in Nederland want zij is illegaal. En toch lopen ze samen langs de deuren. Een legaal zwart en een illegaal wit kind. Terecht lopen ze samen met hun lampionnen, want ieder kind heeft het recht om op 11 november centraal te mogen staan. Ook de dagen ervoor en erna … ?

Op 20 november is het de Internationale Dag van de Rechten van het Kind. Zolang de kinderen nog kind zijn hebben ze volwassenen nodig voor een menswaardig leven. Deze afhankelijkheid geeft de volwassenen macht, die zij hopelijk met verantwoording, liefde en zorg hanteren. Nadat echter herhaalde­lijk op grote schaal kinderen zijn geschonden door volwassenen, stelde de Verenig­de Naties een internationale dag in waarbij de kinderrechten centraal staan. Daaraan moest ik 11 november denken. Aan het begin van de avond laten beide kinderen hun lampionnen zien. Hun ogen stralen. Ik denk aan de heilige Sint Maarten die zijn mantel in tweeën sneed en de helft aan iemand gaf die dakloos was en geen mantel had. Als herinnering daaraan lopen elk jaar op dag van Sint Maarten, kinderen met lichtjes langs de deu­ren. Ze zingen en 'bede­len' om iets lekkers. Als ze iets lekkers krijgen, voelt het net of er ook voor hen een lichtje wordt aangedaan.’

Eerst is het meisje die officieel niet bestaat wat schuw en angstig, maar dan krijgen ze wat snoep in hun plastic tas. Steeds uitbundiger klinken hun stemmen en beide gezichtjes stralen. Vergeten is even al het verschrikkelij­ke wat zij heeft meegemaakt, weggeschoven is even de angst. Als sterren stralen hun ogen boven het lichtje van hun lampi­on, helder en blij klinkt hun zingen. Genietend dragen ze hun tas met lekkernijen, zingend dartelen ze van huis naar huis. In gedachten zie ik hoe Sint Maarten hun blijdschap deelt. Twee jonge kinderen, ook al bestaat officieel bestaat één van hen niet, ze is hier wel, in levende lijve. Ze leeft, beweegt en praat, lacht en huilt en heeft, net als ieder kind, eten en drinken nodig en een plekje om veilig te kunnen slapen.

Gelukkig zijn er veel mensen in Nederland die zich niet in alles de wet laten voorschrijven. Zij handhaven naast de wetgeving, ook hun eigen principes als het op mensenrechten aan komt. Zij leven vanuit hun geloof en principes en het gaat hen echt te ver wanneer ook kinderen van de overheid eigenlijk op straat moeten bivakkeren. Zo hoort volgens hen een zichzelf respecterende natie niet met mensen om te gaan. Zij weigeren te wennen aan de gedachte dat het nu eenmaal zo is en dat het niet anders kan. Natuurlijk kan het anders. Ze denken met pijn aan de geschiedenis van bezetting en oorlog. Ze ervaren hoe de dag van de Rechten van het Kind mensen die hier legaal leven uitdaagt om stil te staan bij de situatie van vluchtelingen in en buiten Nederland. Ook van kinderen die hier illegaal leven.

Corry Nicolay is PKN predikant Kleurrijke communicatie.