We genieten van het Groningse landschap.
Het is op 5 mei prachtig weer en we zwerven al fietsend langs Groningse wegen.
Ineens zien we de stoet legervoertuigen op ons af komen.
We stappen af om te kijken.
Canadese vlaggen wapperen vrolijk op de oude legerauto's en de mensen in de auto's en op de oude motoren zwaaien naar ons. Een lange stoet rijdt voorbij, onderweg naar de stad Groningen.
Dan zien we een man vertwijfeld en krampachtig met een lijkwit gezicht naar ons toe lopen. Hij kijkt ons onderzoekend aan en vraagt of we naar hem willen luisteren.

Toen de legervoertuigen op hem af kwamen sloeg zijn hart over en hij dacht: 'Ze komen me halen'. Tijdens de oorlog zat hij als kind in een Jappenkamp. Veel therapie heeft hij gehad om de vreselijke herinneringen te verwerken. En dat is redelijk gelukt. Hij heeft minder nachtmerries en is niet meer steeds op zijn hoede voor wreedheid en doodsbedreiging. Maar het onverwachte blijft moeilijk te beheersen. Hij was niet voorbereid op deze stoet legervoertuigen. En ineens overspoelden hem alle angst en gruwelen van de oorlog.

'Eigenlijk zit de oorlog nog in mij, ik kom er nooit helemaal van af', zegt hij moedeloos. We luisteren en zo gaandeweg praten we ook over de goede dingen die bij zijn leven horen. Zijn witte kleur trekt weg en hij ontspant zich. Dankbaar is hij voor de luisterende oren en de rust die hij bij ons voelt. 'Gelooft u?', vraagt hij.
Als we knikken vraagt hij: 'Bid voor mij, bid voor mensen zoals ik die de oorlog nog steeds in zich dragen. En met onze handen in elkaar brengen we onze ontmoeting bij God. Hij pakt zijn fiets, zwaait naar ons en rijdt weg.
Voor hem en voor veel anderen, zal de Tweede Wereldoorlog nooit een gewone geschiedenis worden, voor hen wordt de oorlog nooit echt verleden tijd.

Corry Nicolay is nu 66 jaar. Zij is PKN predikant interreligieuze communicatie.
(corrynicolay@hetnet.nl - www.kleurrijkgeloven.nl)