We ontmoeten elkaar op de Kleurrijke Fair in Heerenveen. Friezinnen met verschillende culturele achtergronden bieden lekkernijen en kleurrijke activiteiten aan. We schuiven aan de ontmoetingstafel. 'Onze kinderen hebben het moeilijker dan wij', zegt een Friezin van oorspronkelijk Turkse ouders. Andere vrouwen knikken begrijpend. Ik vraag: 'Leg eens uit, wat bedoel je?'

'Toen onze ouders hier kwamen om te werken, waren ze welkom. Wij zijn hier als klein kind gekomen en hoorden er gewoon bij. Maar onze kinderen worden ineens allochtoon genoemd. Mijn dochter en zoon balen daar vreselijk van. Ze zijn in Nederland geboren en opgegroeid. Ze voelen zich Nederlander, maar worden zo niet gezien. Vooral de laatste jaren is dit veranderd. Mijn kinderen zijn nu 18 en 20 jaar en merken de verslechtering. Ze konden met hun Turkse en Marokkaanse achternaam geen stage krijgen. Het lijkt wel of de mensen kopschuw voor hen zijn geworden. Ze zeggen liever niet dat ze moslim zijn, want dan denken de mensen meteen negatieve dingen en wordt Isis erbij gehaald. Ze hebben helemaal niets met Isis, ze vinden het vreselijk wat Isis doet. En toch worden ze er steeds op aangesproken. Ze worden altijd allochtoon genoemd en dat voelt of ze er niet bij mogen horen. Ze worden blijkbaar anders gevonden, omdat ze donker zijn, een oosters gelaat, donker haar hebben.
En dan roepen mensen dat ze echt wel tolerant zijn. Hoezo, tolerant? Onze kinderen hebben toch geen slechte dingen gedaan? Schaf het begrip allochtoon alsjeblieft af.
Het zet onze kinderen apart en los van de Nederlandse bevolking. Ze zijn 100 % Nederlander en hebben twee culturele achtergronden, de Nederlandse en die van ons. Wanneer ze door het woord allochtoon steeds buiten de bevolkingsgroep worden gezet, beginnen ze een hekel te krijgen aan de Nederlandse gewoontes. En dat willen wij als ouders niet, hun toekomst ligt in Nederland. Ze schamen zich om hier een punt van te maken en haken dan af.
Ze balen dat mensen hun ouders niet als hoogleraar of zakenvrouw zien maar wel als conciërge en werkster. Alleen maar omdat hun uiterlijk zwart of oosters is, of omdat ze een hoofddoek dragen.
Integreren betekent dat verschillen tot "een samenhangend geheel" komen. En dat kunnen ze prima. Ze spreken twee talen, gaan om met hun grootouders die cultureel anders leven en voelen zich thuis in de Nederlandse cultuur, de cultuur van hun toekomst. Noem hen alsjeblieft niet meer allochtoon.'

Herkennen we dit? Jezus geeft een prima eye-opener aan ons door:
Behandel de ander net zo als je zelf behandeld wilt worden.
En dat is volgens Jezus de meest centrale leefregel, zelfs het hart van alle levensrichtlijnen.

Corry Nicolay is PKN predikant interreligieuze communicatie.
Bovendien is ze voorzitter van de stichting 'Studenten en Musahar Project Nepal (SMPN)
wat samen met de Nepalezen ontwikkelingswerk verzorgt voor kansarme jongeren en kinderen.