De mensen van de Turkse Sefa’at Moskee in Heerenveen zijn blij dat er een 'Interreligieuze Viering' in hun moskee wordt gehouden. ‘Nu kunnen we ons laten zien zoals we zijn: gastvrij, open en vredelievend’, zeggen ze. Moslims in Nederland worden vaak met argwaan bekeken. De islam is eng en bedreigend. Dat maakt het moeilijk om jezelf te zijn. Een jongere uit de moskee: 'Wanneer ik vriendelijk ben, geloven ze niet dat ik moslim ben. Maar wanneer ik boos word, zeggen ze: zie je wel, moslims zijn agressief.’

Ook de zogenaamde vrouwonvriendelijkheid is erg hardnekkig. Praat er met moslimvrouwen zelf over en je krijgt een heel ander beeld. ‘Maar ze geloven ons niet of denken dat we een uitzondering zijn’, verzucht een vrouw. ‘We mogen blijkbaar niet krachtig en weerbaar zijn en ook een hoofddoek dragen'.
De vrouwen die ik spreek, zijn blij met hun geloof maar niet altijd met de uitleg die mannen sinds jaar en dag eraan geven. Ze praten met elkaar over: hoe wil ik mijzelf zijn en welke confrontaties wil ik wanneer aangaan? Ik herken dit vanuit mijn eigen emancipatie. Daarom leg ik vaak uit welke discussies we vanuit het christelijke geloof hebben gevoerd.
Veel vrouwen in Nederland droegen voor 1960 op straat en zeker naar de kerk een hoed of voile, en een rok tot op de kuiten. Zo hoorde het. Daarom was er twijfel of de Bijbel wel toestond dat schoolmeisjes rond 1970 een lange broek gingen dragen en hun haren kort knipten.
Zo denken vrouwen nu heel verschillend over de uitleg van de Koran. Niet alleen het geloof maar ook wat je thuis gewend bent, speelt een belangrijke rol. Juist omdat het met je kwetsbare gevoel voor ‘goed zijn’ heeft te maken, kun je niet zomaar aanwijzen wie gelijk heeft. Het is belangrijk om als vrouw zelf na te denken. Nederlandse vrouwen probeer ik te laten kijken en voelen met de ogen van een bondgenote. Maak andere vrouwen niet zielig en klein. Blijf jezelf, zo dat ook zij zichzelf kunnen blijven.

En dan vertelt Zeyna na de viering over haar pelgrimsreis naar Mekka. ‘Allemaal droegen we witte kleren, iedereen was daardoor gelijk. De vrouwen en mannen wandelden in twee rijen rond de Heilige Zwarte Steen, de Ka’aba, en volgden de route van de jihad in jezelf, de tweestrijd tussen het goede en het kwade in jezelf.’ Met mooie ogen vertelt ze over haar intense geloofsbeleving daar en de band die ze met alle medemensen ervaart. ‘Dan kun je huilen van vreugde en tegelijk diepe pijn voelen omdat we het lang niet altijd goed doen met elkaar op aarde. De salam (Vrede Gods) is soms zo vreselijk ver te zoeken. Het daagt ons uit om te werken aan vrede, om als bondgenoot te leven.’

Kunnen Nederlandse vrouwen dit navoelen met het hart van een bondgenote?

Corry Nicolay is gemeente predikant en werkzaam voor interreligieuze communicatie