Vanaf 1980 heb ik veel islamitische vrouwen leren kennen voor wie hun geloof net zo dierbaar is, als voor mij het christelijk geloof. Zij ervaren het islamitische geloof als grond onder hun voeten, als iets waarop je terug kunt vallen. Dit geldt zeker wanneer je woont in een land wat geen Islamitische traditie kent, waar de samenleving en veel gewoonten oude Christelijke wortels hebben.
Natuurlijk stellen Islamitische vrouwen, moeders en dochters, ook kritische geloofsvragen, maar dat is niets nieuws. Denk bijvoorbeeld aan veel Christelijke vrouwen met hun kritische vragen aan de Bijbeluitleg en gegroeide mannelijke gewoonten in kerken. Het hebben van kritische vragen is echter voor veel vrouwen geen reden om te breken met het Christelijke geloof. Ditzelfde geldt ook voor moslimvrouwen. Door het stellen van kritische vragen nemen zij, net als Christelijke vrouwen, het eigen geloof juist serieus en laten ze merken dat het geloof veel voor hen betekent.
In Nederland zoeken Moslimvrouwen naar een goede manier van leven, goed voor hen als gelovige vrouw. Het is vaak laveren en wikken en wegen tussen waarden van de eigen Islamitische- en thuiscultuur en de Nederlandse cultuur. Het lijkt op het lopen op eieren, een wiebelige weg, waarbij je ook wel eens uitglijdt omdat je door iets heen bent gestapt en soms uitglijdt.
Wat vast houden en wat veranderen? Op deze vraag kunnen alleen de vrouwen zelf het juiste antwoord vinden. Regelmatig lopen ze op school en straat, tijdens werk en opleiding echter tegen de beelden aan die er over de Islam en dus ook over hen als Moslims bestaan. Beelden die hen vaak vernederen en ontkennen. Regelmatig merken ze dat juist Nederlandse Christenen de neiging te denken dat ze het beter weten dan de vrouwen zelf. Omdat ze merken dit vaak onbewust en ongemerkt gebeurt en veel mensen het goed met hen bedoelen, is het belangrijk om op de meest voorkomende valkuilen te wijzen. Niet om de ander te beschuldigen, wel omdat het een blijvende goede, dus gelijkwaardige relatie in de weg staat.
De zeven meest voorkomende christelijk/Nederlandse valkuilen in de relatieopbouw met moslims:
- vergeten dat ook door de christelijke traditie veel vrouwen zich onderdrukt voelen, vroeger en ook nu. Vrouwen kunnen elkaar als bondgenoten herkennen;
- vergeten dat er in elke cultuur, ook in de islamitische, zeer zelfbewuste vrouwen zijn die een eigen mening hebben en serieus genomen willen worden;
- islamitische vrouwen en mannen enkel op hun uiterlijk en kleding beoordelen;
- het eigen geloof gebruiken in het beoordelen (veroordelen) van een moslim;
- angst voor het geloof van een ander, voor de Islam. Angst is een slechte raadgever;
- geen verschil zien tussen de druk die een traditie en gewoonten kunnen uitoefenen (er graag bij willen blijven horen) en dwang door derden. Veel vrouwen ervaren vaak geen dwang, maar wel de druk van de traditie;
- 'een verborgen agenda' hanteren: je eigen (geloofs)gelijk willen aantonen en de ander daarvan willen overtuigen.
- Herkennen de Moslimvrouwen in de ontmoeting met Christenen, een houding van beter weten of van respect?
- Geloven we wat een Moslimvrouw zegt over haar geloof? Het is haar mening, niets meer maar ook niets minder.
- Hoe leren moslims door onze houding het Christelijk geloof kennen?
- Is het goed en gelijkwaardig toeven bij ons?
Corry Nicolay is door het contact met Moslims theologie gaan studeren en predikant interreligieuze communicatie geworden. Vanaf 1980 werkt zij samen met moslims. Zie ook haar site: www.kleurijkgeloven.nl