Het doet me denken aan twee bijzonder ervaringen in Turkije. Ik was daar samen met mijn vriendin Nazmiye.
Na avondgebed gingen we op vrijdag naar de kleine buurtmoskee. Ik krijg een mooie zelf omgehaakte hoofddoekom en kijk me de ogen uit boven bij de vrouwen op de galerij. ‘Toe maar, kijk maar goed rond, ook naar de imam en de mannen’, knikken de vrouwen mij toe.
Voor mij zitten 4 jonge meiden. Wanneer ze tijdens het gebed buigen, kijken 4 paar nieuwsgierige en guitige ogen mij aan. Ze schuiven steeds iets naar achteren, zodat we dichter bij elkaar komen. Hartelijk zeggen ze: ‘Hos geldiniz’ – welkom bij ons.
Na afloop van de gebedsdienst leggen veel vrouwen hun handen om mijn handen en groeten mij vanuit hun geloof. ‘Salam Aleikum’, Gods vrede met jou.
De imam loopt naar mij toe en zegt: ‘Mooi dat u vanuit respect bij ons bent. We zijn vereerd dat u als dominee in de moskee bij ons bidden aanwezig bent’. En natuurkijk kan ik in de moskee op mijn eigen Christelijke manier bidden tot die ene God.
De volgende dag ontmoeten we Ali, een journalist in Turkije. Hij vraagt of ik weet dat er vijf kerken in Kaisery zijn. Zo’n 35.000 Christenen wonen in deze stad in midden Turkije en ze horen er helemaal bij. Elke zondag is er een kerkdienst met de eigen Turkse priester. Als er een feest is schrijft Ali erover in de krant. Bij de kerk horen veel Armeniers, Turken en de laatste jaren ook Polen die in de stad zijn komen werken. We bekijken de kerk en ik zie dat er naast de toren een koepel in het midden zit, net als bij een moskee. Waarom? ‘Gewoon, omdat de Christenen dit mooi vinden’, glimlacht de priester. Verbaasd vertel ik dat veel mensen in Europa helemaal niet weten hoe vreedzaam Moslims en Christenen hier samen leven. Ali haalt zijn schouders op ze zegt: ‘Ach ja, ze denken het beter te weten dan wij die hier wonen . We hebben godsdienstvrijheid in Turkije en dit is heel normaal.’ De priester knikt en zegt: ‘Brengt u onze hartelijke groeten over in Nederland’.
Corry Nicolay is predikant interreligieuze communicatie.