Vanaf 1993 zijn in Friesland interreligieuze Vieringen op 21 maart: de Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie en later ook op 5 mei: Bevrijdingsdag, 8 maart: Internationale Vrouwendag en op andere dagen die we als inwoners van Nederland samen delen. Vanaf het begin ben ik hierbij betrokken. In deze Interreligieuze Vieringen wordt ook gebeden.

‘Interreligieus’ betekent dan dat verschillende religies naast elkaar staan. In Friesland kiezen we daarbij voor gelijkwaardigheid van de verschillende religies en van vrouwen en mannen. Centraal staat het samen spreken, ieder vanuit eigen geloof en levensovertuiging.
Het samen bidden doen wij zoals dat bij ieder van ons past. Bij het bidden maken we geen mix van onze gebeden, maar bidden na elkaar en staan daarbij bewust naast elkaar vanuit het gevoel van wederzijdse verbondenheid.

‘Hebben jullie als voorgangers nu wel of niet tot dezelfde God gebeden?' Deze vraag wordt vaak aan mij gesteld door medechristenen en geen één keer aan mijn Islamitische, Hindoestaanse, Joodse en Baha'i collega door hun geloofsgenoten.
Van te voren spreken wij als voorgangers uitgebreid over deze vraag.
Wij geloven dat ons eigen geloofsboek getuigt van het bestaan van één God, die wij als mensen vanuit verschillende invalshoeken leren kennen.
Wij belijden echter ieder, God als de Schepper van het hemelse, aardse en van al het levende. Een God die mens en schepping liefheeft en mensen vraagt en opdraagt om met zorg voor elkaar en voor de schepping te leven. Hiervoor worden de mensen richtlijnen voorgehouden waar vanuit zij, samen met andere mensen, kunnen leven op een vreedzame, rechtvaardige en liefdevolle manier.
Dit geloven en belijden de imam, pandita, rabbi, baha'i en ik als dominee ieder op onze eigen manier en dit vormt tijdens de Viering dan ook het uitgangspunt van ons handelen en spreken. Er is geen sprake van dat wij dan ieder tot onze eigen God bidden. Wel bidden wij, ieder vanuit onze eigen geloofsbeleving en op onze eigen manier, tot die ene zelfde God. We doen dit vanuit het besef dat we elkaar als schepselen van die ene God, nodig hebben om in vrede samen te kunnen leven. En wij geloven dat de oproep tot vrede de kern is van ieder ons geloof.
Na het bidden volgt de Vredesgroet. Daarbij leggen we onze handen in elkaar en wensen elkaar en de aanwezigen onze eigen vredesgroet toe: de Vrede van God, OHM Shantiehi, Shalom, Salaam, de Vrede van Christus, Vrede voor alle mensen.

Corry Nicolay is predikant interreligieuze communicatie. Zij was eerder oecumenisch opbouwwerker en beleidsambtenaar voor het Minderhedenbeleid van de politieke Gemeente Heerenveen en is mede oprichtster van ‘Kleurrijk Ffryslan’.
Zie Uitg. Narratio, themanummer Contact ‘Interreligieus Vieren en Bidden’