Veel mensen weten dat ik al meer dan 25 jaar van harte goede kontakten met Moslims onderhoudt. Dat ik regelmatig in moskeeën kom en goed met hen kan samenwerken. Dit roept waardering en veroordeling op. Laatst kreeg ik weer van die post. Een envelop zonder afzender waar een hakenkruis uitrolt met eronder de rode schreeuwende tekst: 'Moslims, hij zou er raad mee weten.' Elke keer wanneer zoiets in mijn handen rolt, schrik ik. Ik wen er niet aan, steeds weer geeft het een gevoel van ontzetting.

Waarom?
Meent iemand dit oprecht?
Willen mensen dat echt weer op doen leven,
de gruwel van mensen willen uitbannen
omdat hun ras en geloof anders is?

Daarom?
In het omdat in andere landen
ook slecht door 'zulke' mensen wordt gedaan?
Is dat een reden en excuus
om hier ook vernietigend te haten?

Echt waar?
Is het echt waar een menselijk verlangen
dat er maar plaats is voor één soort mensen?
Dat het een zaak van goed geluk zal zijn
om door geboorte bij het goede soort te horen?

Wanneer ...
... wij mensen zó naar elkaar gaan kijken
dan groeien koude trots en dodelijk geweld.
Want een verlangen om het goede soort te zijn
geeft argumenten om de ander uit te roeien.

Voor mij ...
... is en blijft een 'hakenkruis' een gruwelijk symbool
wat vertelt hoe mensen mensen kunnen gaan doden
eerst met hun woorden en houding,
en vervolgens met hun daden.

Is angst ook hier de slechte raadgever?
Want zonder haakjes wordt het kruis een plus
een klein, maar wezenlijk verschil.

Ds. Corry Nicolay, PKN predikant interreligieuze communicatie.