Die avond zaten ze bij elkaar. Iemand las uit een bijbeltje voor. ‘Kun je het nog zien?’, vroeg iemand. ‘Doe maar een beetje licht’. Dus staken ze een kaars aan. ‘Mooi’, zei een ander, ‘het is net of we het licht van Christus in ons midden hebben, het is een soort spel van licht.’ Dus staken ze de volgende week weer een kaars aan. Het werd zomer en de kaars was niet meer nodig. ‘Wacht even’, zie iemand, ‘de kaars moet nog worden aangestoken’. ‘Waarom’, zei de lezer, ‘ik kan het prima lezen’. Die avond bleef de Bijbel dicht. Want ze spraken over de kaars, of die erbij hoorde of niet. Moest de kaars al moest branden als ze binnenkwamen, als de Bijbel openging of helemaal niet. Ze kwamen er niet uit en legden hun probleem voor aan de kerkorganen. Iedereen en heel veel commissies maakten zich er druk over en deden heel gewichtig.
Op een dag kwam een vreemdeling binnen. Toen ze een kaars aanstaken zei hij: ‘Leuk is dat, het voelt net alsof het licht van Christus in ons midden is, het lijkt wel een licht-spel’. Leuk? Nee het is toch heilige ernst?
Toen begonnen ze te lachen. Ze waren helemaal vergeten hoe het allemaal begonnen was. Toen dat doordrong werden ze weer creatief en deden ze leuke en mooie dingen met de aanwezigheid van het licht.Ze gingen weer het spel van het licht weer spelen, een heilig spel. Dat ook.

Ds. Corry Nicolay is PKN predikant interreligieuze vragen. Zie: www.kleurrijkgeloven.nl, mail corrynicolay@hetnet.nl