Een bevriende moslim ligt na een ernstig ongeluk in het ziekenhuis ligt en een collega uit het ziekenhuis belt mij op. Ze weet dat ik jarenlang samenwerk met moslims en elk jaar met o.a. een imam voorga in een interreligieuze viering waar ook wordt gebeden.
Mijn vriend vraagt mij om samen te bidden. Want volgens de Koran zijn christenen mensen van het Boek en geloven we in die ene God die hij Allah noemt. We leggen onze handen in elkaar en we bidden God/Allah om steun nu dit mensenkind zo zwaar is beschadigd. Van harte bid ik om de zegenende nabijheid van God, die trouw is aan ons mensenleven en die ons via ieder ons Heilige Boek belooft: 'Kom we gaan samen, Ik haal je er door'. En ik geef hem Gods zegen.

Juist met de gedachte aan het Pinksterfeest voel ik mij uitgenodigd ook samen met moslims te bidden. Ik geloof in het bestaan van één God, die de Schepper is van al wat leeft, dus van alle mensen. God laat op het Pinksterfeest zijn Heilige stem van volkomen Liefde horen op een overbruggende en taalrijke wijze die door mensen overal vandaan werd herkend en verstaan. Wonderlijk. Het gaat mijn mensenverstand te boven, maar ik geloof het.

Daarom geloof ik dat God niet in één beeld is te vangen. Als mensen proberen we ons een idee te vormen over de manier waarop wij aan God kunnen denken en over God kunnen spreken. In de bijbel begrijp ik uit de 'Tien Woorden' (Exodus 20) dat ik mijn eigen idee over God niet tot een vaststaand beeld moet maken, dit kan namelijk als een afgodsbeeld gaan functioneren. De verdediging en aanbidding van mijn eigen beeld van God zou dan belangrijker kunnen worden dan het openstaan voor medemensen. Zo geloof ik dat het volledige van God niet in de opvatting van één godsdienst is te vangen en vast te leggen. Omdat de Tien Woorden in de Tenach en verspreid in de Koran staan verbaast het mij niet dat christenen volgens het geloof van joden en moslims vanzelfsprekend geloven in die ene God. En die ene God wordt niet alleen buiten maar ook binnen het christelijke geloof verschillend beleden.
Zo vind ik dat er geen sprake van is dat wij ieder tot onze eigen God bidden. Wij bidden, ieder vanuit onze éigen geloofsbeleving, op onze eigen manier, tot die ene zelfde God.

Bovendien maak ik als christen niet uit waar en op welke manier God zich openbaart en van zich laat spreken. Ik kan daar alleen maar voor open staan. Er is altijd meer over God is te zeggen dan ik voor mogelijk houd. Het is al te gemakkelijk en best wel grof om te denken dat de Godopvatting van andere geloven niet kloppen. Het alleenrecht van de volledige waarheid over God kan volgens mij geen enkele godsdienst claimen.

Natuurlijk is er het grote verschil in het belijden rond Jezus als de Christus. Door het contact met andersgelovigen is het mij duidelijk geworden dat ik niets van mijn christelijke geloofsop-vatting wil inleveren. Ik ben en blijf christen en noem mij christen. En ik geloof dat Jezus nooit de reden mag vormen tot onverzoenbaarheid, tot scheiding en kloof tussen mensen.

Het is mijn droom dat we als verschillende gelovige en niet gelovige mensen, zó leven dat we recht doen aan elkaar en dat instaan voor elkaars levensruimte. Daarvoor is het belangrijk dat we ieder op onze eigen manier ons openen voor Gods inspirerende en steunende nabijheid.

Corry Nicolay is PKN predikant interreligieuze communicatie. (corrynicolay@hetnet.nl - www.kleurrijkgeloven.nl)