Het is eind december.
We lopen tussen de Friese weilanden door met de rouwstoet naar het kerkhof. De weilanden zijn wat wit van de sneeuwnevel. De zon schijnt met rode glans langs de wolken en kleurt de weilanden wondermooi.
In de kerk hebben we stil gestaan bij het leven van een gemeentelid die ruim 93 jaar is geworden. Na de Dienst van Woord en Gebed willen de kinderen en kleinkinderen de kist van pake (= opa) zelf naar zijn eigen rustplekje in de aarde 'rijden'. Voor de kinderen is het best lang lopen. En omdat oude pake zo graag zong, gaan de achterkleinkinderen al lopend, met hun handen op de kist, de liedjes zingen waar pake zo van hield, zoals ‘Twee emmertjes water halen’ en ‘Op een grote paddenstoel’. Ze beginnen ook te huppelen, want dan wordt je niet zo koud.

Ik loop met de uitvaartbode vooraan de stoet en de statige oude bode vraagt mij als dominee vorsend: Wat vind u hier nu van?
'Dat weet ik nog niet, daar moet ik nog even over nadenken', antwoord ik.
En na een poosje zeg ik zacht tegen de bode: 'De kinderen zijn helemaal niet bang, ze voelen al zingend en huppelend hun liefde voor oude pake.'
De bode glimlacht mij toe: 'Daar heeft u waarachtig gelijk aan'.

Bij het graf vertel ik hoe ik al lopend in mijn hart oude pake heel lief zag glimlachen naar zijn lievelingen, zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen.
Na de graflegging gooien de kinderen frank en vrij veel asters (want daar houdt oude pake van) op de kist en ze scheppen royaal modder in het graf. Hun wangen met tranen kleuren rood van de inspanning.
Terug lopend pakken de kinderen mijn handen en we lopen weer vrolijk en tegelijk met traantjes in de kinderogen, zingend terug naar de kerk.

Corry Nicolay is PKN predikant.